Shkruan Veronike Shkreli Pepushaj
Gëzuar, të gëzuara!
Për çfarë po feston,
Pyetja vjen rutinë,
A gëzon ti respekt,
Këtë a mund e dimë.
Apo, prej nga lodhja,
Për me u gjetë nji ditë,
Apo nga ky dreq stresi,
Që din, me të mërzitë.
Apo, qe e vënë rregull,
Vazhdimësia vazhdon,
Atëherë, ajo fatkeqësia,
Dhe solli, atë revulucion.
Ranë atë ditë viktima,
Por u plotsu ajo kërkes,
Veç e paracaktoi vdekja,
Krejtë me vulën e vet,
Eh, e brishtë krijesa,
Që këte botë e përcjellë,
Me vend, është pranuar,
Qysh atëherë në gjenez.
Lufto ti për të veten,
Bashkë me drejtësinë,
Ti je bekimi i gjithësisë,
Shkelja shpirtin ligësis,
Të këqija e abuzime,
Përdoren gjer në term,
Shpesh në gojë të liga,
Aspak besdi nuk u bën.
Jemi në midis ligësisë,
Kurrë të mos e provosh,
Gjithë sa të jetë e mundur,
Sa më larg, ti qëndrosh.
Mos e zgjat ti dorën,
Jo, në asnjë gabim,
Mos e shpërfill veten.
Fëtyrën mund ta nxinë.
Sot dhe qyshë atë ditë,
Ti, vetë e ke përcjellë,
Qysh me mijëra vite,
Jetën moj e ke përtërirë.
Gëzo moj, e gëzohu,
Gëzohu ti në këtë jetë,
Gëzohu edhe mbrohu,
Nga kjo lloj-lloj qënie.
Dhe bashkë me jeten,
Dhe kjo llojë, ka ardhë,
Mendje t’shkarravitura,
Për keq njësuar bashkë.
