Shkruan Sokol Pepushaj
Erion Veliaj është Peshku i tretë i madh pas Sali Berishës dhe Ilir Metës që do t’i nënshtrohet si ‘një e një bëjnë dy’, transparencës së pasurisë, ndaj edhe janë “çmendur” milionerët dhe “ushtarët” e SPAK-ut, që kërkojnë vrima të vogla të fshehin vila e pasuri dhe shkarkojnë “karikatorët” mbi mbeturinat që hedh Edi Rama në koshat e plehrave të Monika Kryemadhit.
Plaga e korrupsionit 33 vjeçar, që kishte shpënë në shtrat të vdekjes viktimat dhe i kishte mbyllur vrimat për rrezet e drejtësisë, sapo zemërimi i fshatarëve vuri në radhë ‘Peshqit e Mëdhenj’, ka ngacmuar dritën e ndërgjegjes artistike të lakuriqësisë së ndërlikuar të Lali Erit, figurës së vetme në Kështjellën e Krimit, që deri më sot, nuk ja kishte brejtur krimbi “kallirin” e Ndranghetës, por fluturonte në Amerikë si Ylberi që lidh Tiranën me Uashingtonin.
Në Uashington Lali Eri është zhgënjyer…
Meleku i vdekjes, që ka hyrë si hije në shpirtin e tij të keq, po e torturon para se ta ngordhë. I qëndron afër kudo, edhe në Amerikë, ku e ndjente veten të fuqishëm e me miq.
Por edhe atje koha ka ndryshuar.
Republikanët, me të cilët kemi kontakte dhe informacione të detajuara, janë të vendosur ta shkatrrojnë mafien përfundimisht, të lexojnë emrat e 4 Klaneve Mafioze në regjistrin e ambasadorit Donald Lu, që dikush i ka fshirë me gomë kineze nga databasa e ambasadës amerikane dhe dosjet e drejtësisë, t’i shkulin rrënjët të keqes që ka qelbur dynjanë.
Pra, edhe Lali Erin, të gjithë miqtë e kanë braktisur.
Shqiptarët që e njohin për hajdut, ju larguan sapo zbriti ditët e fundit në Aeroportin Ndërkombëtar, duke i karikuar dhimje emocionale.
Jashtë nuk e prisnin as mafiozët e Charles McGonigal, as Alexandër Soros, as patronazhistët që dikur i kishte pajisur me viza amerikane për të fshehur pasuritë e shqiptarëve, duke inskenuar diferencime shoqërore në sportelet e ambasadës, siç i vizatonte Babloku në fushata elektorale, për t’i reklamuar si presion mbi votuesit, në shërbim të mafies qeverisëse.
Dulla ynë i vogël, pasardhës i Dullës së madh, ngado rrotullohej, bindej se miqtë i kishin kthyer shpinën.
Me kurriz nga të gjithë, përballë dosjes së trashë të inceneratorëvë dhe kullave gjigante të Ndranghetës, por edhe si mik i Charles McGonigal, as zëri i ambasadores Yuri Kim nuk kapej nga valët e celularit të Lali Erit, pasi era e qelbur ka ngjallur neveri në botën e autoboteve amerikanë, që këtej në Ballkan, sapo nisën të shpërndajnë drejtësi.
Kështu të vjen fundi Lali, nuk vlejnë fiqtë për miqtë.
Nëse e ke harruar, po ta kujtojmë figurë, ambasadori Donald Lu e ka dhënë një leksion në fshatin tonë, “Askush nuk të jep një kafe pa interes”.
Interesi i ambasadores Yuri Kim nuk ekziston më, si dikur që shijonte kërcimet nga një “varkë” në tjetrën për të përcaktuar vendet ku notojnë ‘Peshqit e Mëdhenj’, prandaj të la si kakareç poshtë fikut të Bablokut e nuk të hapi as telefonin, ndoshta me justifikimin, se axhenda e saj është tepër e ngarkuar.
Për të lehtësuar pak zhvillimet në SPAK, duhet të lajmërojmë fshatarët, se radha për në burg është me detyrim e përcaktim dhe dosja Rama-McGonigal është e përmasave të Uotergejt-it.
Lali Eri do të ecë me hap rreshtor drejt burgut.
Përpara ka Saliun dhe Ilirin, kurse mbrapa, Bablokun.
Bashkimi përfaqësues i përqafimeve ëndërrimtare për mbrojtje nga hetimi, vërtetë është bërë bozë, por ani, s’ka gjë.
Duke qënë të ndershëm në tregun e zi mediatik, dimë me detaje jo vetëm objektivat e republikanëve në Shtëpinë e Bardhë, por edhe shijet e fshatarëve tanë që po lëpijnë buzët edhe në “bozën” dhe “dozën” që ofrojmë nën etiketën origjinale; Yuri Kim “tradhton” Lali Erin, tërbohen “ushtarët” e SPAK-ut!/Pamfleti
