Shkruan N. Pepushaj
Perballë të shumtëve që dashurinë e barazojnë me qëllimin e jetës dhe me lumturinë e vërtetë, qëndrojnë ata që e vënë krahas karakteristikave të dobësive, të shpërqëndrimeve e të varësive që krijojnë pika interesi në histori, e cila dashurinë e reflekton përmes tragjedive dhe fundeve përrallore.
Dashuria është emocion që abuzon me gjendjen mekanike të shoqërisë së sotme robotike, por dashuria është edhe arsyeja e orientimit drejt kësaj rrethane kohë më pare, duke rritur pasionin e revolucionarëve për zhvillim. Pavarësisht kësaj, çdo fazë dashurie e ka zanafillën në formën më të pastër të saj; ajo që dhurohet pavetëdije pa pritur gjë në këmbim duke mos ditur nëse diçka e tillë do pasqyrohet mbrapsht por duke besuar verbërisht në një lidhje abstrakte shpesh të paqartë, ekzistenca e së cilës lind dashurinë për dyshim, që shoqërohet me xhelozi dhe përcjell me transparencë apo jo proçesin e krijimit të personaliteteve të ndryshme që dashurojnë me parime të ndryshme. Pra, forma më e pastër e dashurisë lind e mallkuar të jetë jetëshkurtër (përveç asaj familjare) dhe shpesh shërben si burim i përceptimit të gabuar apo të kërkesës për hakmarrje që shndërron një qenie të pafajshme në një njeri anonim të kohërave moderne, të cilat fatkeqësisht kanë humbur gjurmët e evolimit të kësaj ndjenje dhe ndërkohë që dikush dashuron një karrige, dikush dashuron të pasmet që do ulen në karrige, e një ordiner zemrën.
Ajo është një krijesë, principi i së cilës ushqehet nga qëndrimi i individit kundrejt saj, pra nëse mendoni se dashuria është bekim, ose mendoni se dashuria është ndëshkim, keni të drejtë.
