Shkruan Veronike Shkreli Pepushaj
Gjurmëve t’kohës!
Me jetën fluturoj e t’gjitha,
Në frymën e të fryrit pa njohur,
Koha dhe unë bindemi në vete,
Në ëndrra, rrugëtimi mburret.
Në valsin e vallëzimit të hënës,
Ngjyra e yjeve bën shoqrim magjeps,
Flakadanët e gjurmve te kohës ,
Që shëndritën rrugën e terrisur.
Si zogu mbi hava ndjehem i lirë,
Ngulmoj të fluturoj pa ndalë,
Mbi t’gjithë hapsirën tënde natyrë,
Ndihem i lirë të rrugoj mbi të!
Nuk e din kush kurr, për kthesat,
Ç’drejtim vjen pas gjetjes tyre,
Por kurë tek këndi i vështrimit tend,
Jeton rruga, që në ëndërr tu shfaq.
Të sundon boshlleku i dijes,
Vend në ty i bën t’jetojnë,
Krenarinë e tërheqë zvarrë,
Për at që do doje mos me qenë.
Gjurma e kohës mbi ty rëndon,
Nuk ta falë mëkatin halabak,
Ato mensit kryeneçe tuajat,
Su bane rixha t’kishin pak takt.
Me jetën fluturoj e t’gjitha,
Në frymën e të fryrit pa njohur,
Koha dhe unë bindemi në vete,
Në ëndrra, rrugëtimi mburret.
Në valsin e vallëzimit të hënës,
Ngjyra e yjeve bën shoqrim magjeps,
Flakadanët e gjurmve te kohës ,
Që shëndritën rrugën e terrisur.
Si zogu mbi hava ndjehem i lirë,
Ngulmoj të fluturoj pa ndalë,
Mbi t’gjithë hapsirën tënde natyrë,
Ndihem i lirë të rrugoj mbi të!
Nuk e din kush kurr, për kthesat,
Ç’drejtim vjen pas gjetjes tyre,
Por kurë tek këndi i vështrimit tend,
Jeton rruga, që në ëndërr tu shfaq.
Të sundon boshlleku i dijes,
Vend në ty i bën t’jetojnë,
Krenarinë e tërheqë zvarrë,
Për at që do doje mos me qenë.
Gjurma e kohës mbi ty rëndon,
Nuk ta falë mëkatin halabak,
Ato mensit kryeneçe tuajat,
Su bane rixha t’kishin pak takt.
