Shkruan Veronike Shkreli Pepushaj
Sikur, t’flas gabim…
Sikur t’isha gabim
Për nanloken tonë
A janë t’bijtë e sajë?
Që jetën i nënshtrun.
Zot, u ç’mbush vendi
U ç’mbushën shkollat
Krejtë, ç’mbush shpija
Se, ikën larg djemnia.
Na u plak i tanë vendi
E na u plak krejtë jeta
Bosh mbeten oborret
T’zbrazta janë qytetet.
Politik zez, ti marrake
Punove, ç’nuk punove
Krejt mbetem të vetëm
Tanë vendin, gjymtove.
Qeshën, shpirti i botës
N’rininë tonë shqiptare
Të parët nëpër shkolla
E në maja, ndër zanate.
Ndërsa, ti po i dëbon
Larg nanës i ke tretë
Duke u endur, botës
Se ku të gjejnë streh.
Ti, gjithë atë pasuni
Pa mend e rreshtuar
Po ban jetën luksoze
E vendi ynë i mjeruar.
Jo jo, unë nuk gaboj
Kështu jeton realiteti
Jeta e t’përditshmes
O ju, krenët të shtetit.
Mos delni me llokmë
Qefit t’u i kcy n’shpinë
Tu la të keqt, me t’keq
Dosjet, flejnë me vjet.
Ja, kështu i ka ndodh
Nanës tonë t’dashtun
Kësajë dashnie t’bukur
Shpirtin i kanē bajatur.
Lakmi, në liderat rrotull
Që kapin, pak mirodina
Bajnë ligjet, për popull
Që vendit ti qesh fëtyra.
