Shkruan Zef Ndreka
Kjo pikturë është bërë 24 vite më parē nga piktori, Mjeshtri i Madh Pashk Përvathi dhe ka 24 vite e ekspozuar në shtëpinë time.
Është pikturë e dedikuar në emrin tim, që jo vetëm i rrit vlerat, por e dua gjithnjë e më shumë, për shumë arësye edhe pësonale.
Në këtë kishë të Shën Ndojit jam pagëzuar nga Pader Simon Jubani, dhe jam rritur pranë saj, në atë qytet të vogël por shumë të zhvilluar të asaj kohe.
E meriton një koment kjo pikturë e Pashk Përvathit e cila përfaqëson një ndërthurje të mjeshtërisë tradicionale shqiptare me një stil modern dhe të lirë ekspresiv. Në qendër të kompozimit ndodhet një shkëmb i bardhë mbi të cilin është ndërtuar një kishë e vogël — një motiv i zakonshëm në artin shqiptar që simbolizon shpirtin, historinë dhe qëndresën kulturore.
Ngjyrat janë të gjalla dhe të pasura, por gjithashtu të përdorura me një frymë eksperimentale, veçanërisht në elementët qiellorë që duken si forma abstrakte. Kjo jep një ndjesi ëndërrimtare, pothuaj sureale. Kontrasti midis shkëmbit të bardhë dhe sfondit të errët malor thekson përplasjen midis dritës dhe hijes, simbolikisht ndoshta midis shpresës dhe sfidës.
Detajet e qytetit në të djathtë, me ndërtesa të bardha dhe rrugë të qarta, sjellin një ndjenjë jete dhe komuniteti, ndërsa elementi i natyrës dhe boshësisë në pjesën e përparme të tablosë krijon një hapësirë reflektimi. Përdorimi i formave të thjeshtuara dhe ngjyrave të pastra është karakteristikë e stilit modern, që i jep pikturës një energji të veçantë dhe një interpretim të hapur.
Në tërësi, kjo vepër është një ndërthurje e estetikës së peizazhit shqiptar me një vizion bashkëkohor dhe simbolik.
Një homazh i bukur për vendin, historinë dhe shpirtrat tanë.
