Rrugës drejtë lirisë

Rrugës drejtë lirisë

Po largohemi prej shqipërisë

Jo se nuk e duam vendin tonë

Ah mos paçi ju fatin tonë

Po largohemi nga ky vend i bekuar

Të brengosur me shpirtë të copëtuar

Po largohemi nga ky atdhe

Kemi zotin deshmitar se çfarë hoqëm ne

Që të shkruani për historinë tonë

As boja e stilolapsit nuk ju mjaftonë

Atë natë kur u larguam

Edhe vdekjen e menduam

Ishim 16 shpirtëra në një varkë

Pa ushqime pa bukë në barkë

Nënat tona që lotonin

Fēmijët qanin dhe rënkonin

Ikjen tonë na e imponuan

Se na poshtëruan na persekutuan

Na dhuruan lot veç lot

As me bukë misri s’u ngopëm dot

Por regjimi ishte i vendosur

Dhe gjakun trupit për të na e sosur

Ishtin kaq të egër dhe barbarë

Por në fund ne dolëm fitimtarë

Feridoni si shkëmb graniti

Me të madhe ai thërriti

Diktaturën do ta sfidojmë

Dhe udhëheqësin do ta tërbojmë

Ne jemi familja Fezollari

Që si kemi hyrë hak asnjë shqipëtari

Sonte zoti qoftë me ne

U takofshim sa më shpejt atdhe

Dhe kur mbërritëm në Australi

Mendjen tek ty e kishim moj shqipëri

Çdo gjë kishim por ti na mungoje shumë

Dhe lotët na rridhnin por si lumë

Këtë poezi ua dedikoj familjes (Fezollari) nga Pogradeci që në vitin 1975 u rratisën me varkë 16 veta të një familje për në maqedoni dhe më pas në Australi.. Duke e sfiduar hapur në mynyrë spektakulare regjimin e kohës..