Shkruan Veronike Shkreli Pepushaj
N’grih!
Kthyer je n’vrazhdësi,
Shpirti krejtë çorodit
Rrudhat përmbi ballë,
Sheh mbi t’vjetër e t’ri.
Nëpër sa aeroporte,
Nën dorë me nji strajcë,
Rrugëve, i dhe shqiptarin,
Për çdo ditë e për natë.
Pa kurrfarë nevojet,
U bame rob te t’huajt,
Jeta, prind me fëmijë,
I mungon shumë kujt.
Shpirti lëshon zënë,
Me të madhen fuqi,
Vend më t’mirë s’ka,
Se e imja Shqipëri.
Deri kur me të pritë,
He Zoti të marroftë,
Me ç’ka, po plaket,
Bujtina, mbetë bosh.
Si s’mujti me u ngi,
ky stërpik zullumi,
Duart në xhep secilit,
Etshëm, zuri e i vuri.
Sdi çka e don t’pasunit,
Me t’gjithë këtë mallkim,
Shtatë jetë n’paç e i daç,
Nji s’mund ketë shpëtim.
Në këtë të shenjtë vend,
Kurrkund s’gjenë rehati,
Po se shuajte tradhtinë,
Jeta jonë,vazhdon n’grih.
