Shkruan Kostantin Luçi
Sulmi i fundit në Damask ndaj të krishterëve sirianë ishte një akt brutal, i motivuar qartësisht nga urrejtja fetare. Gra, fëmijë dhe burra u masakruan për shkak të besimit të tyre, dhe, sërish, Europa zgjodhi të heshtë. Asnjë dënim zyrtar, asnjë deklaratë nga Komisioni Europian, asnjë zë nga Brukseli që të shprehte solidaritet me viktimat apo të dënonte fanatizmin që mori jetën e tyre.
Pse kaq shumë heshtje përballë një tragjedie kaq të qartë? A është bërë mbrojtja e të krishterëve një kauzë e papërshtatshme për politikën e jashtme europiane? A ndien më Bashkimi Europian ndonjë detyrim moral për të ngritur zërin kur një komunitet i lashtë zhduket nën hijen e urrejtjes dhe indiferencës?
Të krishterët në Siri janë pjesë e atij trupi të mohuar që ka duruar persekutime për dekada me radhë, nga diktatorët sekularë, nga fanatikët islamistë, nga luftëtarët e huaj dhe, në fund, nga heshtja ndërkombëtare që i lë në mëshirën e fatit.
Europa, nëse dëshiron të jetë e ndershme me vlerat e saj, duhet të kuptojë se liria e fesë nuk është privilegj që u jepet pakicave vetëm kur është politikisht e volitshme. Është një e drejtë themelore, dhe kur ajo shkilet, qoftë në Siri, Pakistan apo Afrikë, detyra jonë është të flasim, jo të heshtim.
Nëse Bashkimi Europian nuk e gjen më zërin për të krishterët që vriten për besimin e tyre, atëherë ai nuk ka më të drejtën morale të flasë për të drejtat e njeriut.
