Shkruan Veronikë Shkreli Pepushaj
Prapa kthehu ne kohe. Koha ecte më shpejt, më me vrap e për diku po. Harmonia, ciltersia fjala pa hile, ishin mënuja e përditshmërisë jetesore. Nuk njihej pertesa e bashkimit cdo mengjes me kolektivin a koleget e punss.
E perditshmja mbahej perhere, nje me vete, e bukur ne kujtesë.
Po qe se dihej, fjala bie, nje festë a udhetim, tjetri shfaqej me kostum karshi teje me dashamiresine e madhe e plot respekt.
Ca detaje ne kujtese qe kthen koken nga mbrapa, dhe ne balancen e ndryshimit, ngjashmeria ka marre rriskun e te paperngjashmes me te sotmen. Pra jemi e kemi principe te ndryshuara ne marrdheniet njerzore.
Mentalitete krejte nul, zene vend ne disa pjese mendesishë kurruptive. Gjithhere me vetëdije te plote zgjedhja eshte anormale per perdoruesin kohe.
Me të vërtetë bie ndesh që në parim.
Ajo qe duhet, është sa lakmitarë duhet te jemi të ruajmë “korentet” sociale, per mos devijueshmërinë e progresit rrënjsorë njerëzorë. Jo, nuk është kostumi i siperpermendur qe ngjiz gjenë, eshte mendesia pozitive qe e realizon te bukurën. Pozitiviteti neperkembet fshehurazi mbas arrogances njerzore, me perfitime vetjake vetem në drejtim regresi pa ndjenja në kendveshtrim manipulues. Dhe trokitjet e tilla prekin shoqeritë, si një brejtës, që hyn ngadalë-ngadalë dhe i del përtej se vetes, duke e sëmurë objekin.
Asgjë s’na pengoni në ruajtjen e se mirës, vetëm egoja e sëmurë e shpërfytyrimit të tjetrit, ku është mbuluar krejtësishte në fallsitet, indikacione mjeshtërore të perhapura. Faza që prekin dhe zanafillën jetësore, familjen, duke e goditur stilisht, e justifikueshëm, me shemtitë “dekorative” të sjellura nga një anomali njerëzore.
