Përgatiti: Albert Vataj
Anna Freud ishte një psikologe austriake, një pioniere në fushën e psikoanalizës së fëmijëve, e cila përcaktoi funksionin e “egos” në psikologji. Vajza më e vogël e Sigmund Frojdit, babait të psikanalizës, Anna ishte e përkushtuar ndaj babait të saj dhe i pëlqente të zhvillonte teorinë dhe praktikën psikoanalitike. Si e re ajo jepte mësim në shkollën fillore dhe vëzhgimi i përditshëm i fëmijëve e tërhoqi atë drejt psikologjisë së fëmijëve. Ajo shquhet më shumë për punën e saj me fëmijët dhe konceptin e fëmijëve që i nënshtrohen analizave. Ajo zbuloi se fëmijët shpesh kërkonin trajtim të ndryshëm psikologjik në krahasim me të rriturit dhe theksoi rolin që ndërprerjet e hershme në lidhje mund të luanin një rol në zhvillimin e mëvonshëm të problemeve psikologjike. Përvoja e saj si mësuese e shkollës i shtoi njohuritë e saj për psikologjinë e egos dhe e ndihmoi atë të mbante klinikën e terapisë së fëmijëve në Hampstead. Botimi i saj “Egoja dhe mekanizmat e mbrojtjes”, konsiderohet të jetë një vepër novator në zhvillimin e psikologjisë së adoleshentëve. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, ajo krijoi gjithashtu një çerdhe lufte me qëllim që të ndihmonte fëmijët të krijojnë lidhje, duke siguruar vazhdimësi të marrëdhënieve me ndihmësit dhe duke inkurajuar nënat që të vizitojnë sa më shpesh të jetë e mundur. Deri në vitet e fundit të jetës së saj, ajo udhëtoi rregullisht në Shtetet e Bashkuara për të dhënë leksione, për të dhënë mësim dhe për të vizituar miqtë. Jeta e saj kaloi në kërkim të vazhdueshëm për aplikime të dobishme sociale të psikanalizës, veçanërisht në trajtimin e fëmijëve dhe të mësuarit prej tyre.
Ajo lindi më 3 dhjetor 1895 në Vjenë, Austro-Hungari, me baba Sigmund Freud, një neurolog që tani njihet si ‘babai i psikanalizës’ dhe gruaja e tij, Martha Bernays. Ajo kishte pesë vëllezër e motra më të mëdhenj: Mathilde, Jean Martin, Oliver, Ernst dhe Sophie.
Që në moshë të re, ajo kishte një marrëdhënie të tensionuar me nënën e saj dhe gjithashtu qëndroi e largët nga pesë vëllezërit e motrat. Kishte vështirësi të mëdha për t’u marrë vesh me motrën Sophie, e cila ishte shumë tërheqëse dhe me të cilën ajo konkurronte për vëmendjen e babait.
Ajo gjithashtu vuante nga depresioni, i cili shkaktoi çrregullime kronike të të ngrënit dhe u dërgua vazhdimisht në ferma shëndetësore për pushim të plotë. Pavarësisht nga mospërshtatjet e saj, ajo zhvilloi një marrëdhënie të ngushtë me të atin, i cili e donte shumë.
Ajo mori pjesën më të madhe të shkollimit të saj nga babai i saj, pavarësisht nga shkolla. Në vitin 1912, pas përfundimit të shkollimit nga Liceu Cottage në Vjenë, ajo udhëtoi për në Itali për të qëndruar me gjyshen e saj. Prej andej ajo shkoi e vetme në Angli në vitin 1914, por shpejt u detyrua të kthehej në atdheun e saj kur shpërtheu Lufta e Parë Botërore.
Karriera
Në vitin 1914, pas kthimit të saj në Vjenë, ajo filloi të jepte mësim në Liceun Cottage, shkollën e saj të vjetër. Nga viti 1915 deri në vitin 1917, ajo shërbeu atje si praktikante, dhe më pas si mësuese nga viti 1917 deri më 1920.
Në vitin 1918, ajo u përfshi në mënyrë aktive në studimin e psikanalizës së babait të saj, në të cilin ajo ishte objekt i kërkimit të tij. Në vitin 1922, ajo ishte në gjendje t’i paraqiste rezultatet e kësaj analize Shoqatës Psikoanalitike të Vjenës në një punim të titulluar “Lidhja e rrahjes së fantazive me një ëndërr”.
Më vonë ajo u bë anëtare e Shoqatës Psikoanalitike të Vjenës dhe filloi të punonte me fëmijët në praktikën private. Brenda dy viteve, asaj iu ofrua një pozicion mësimdhënës në Institutin e Trajnimit Psikoanalitik të Vjenës.
Nga viti 1927 deri në vitin 1934, ajo shërbeu si Sekretare e Përgjithshme e “Shoqatës Ndërkombëtare të Psikoanalitikës”. Në vitin 1935 u bë drejtoreshë e “Institutit të Trajnimit Psikoanalitik të Vjenës”. Më vonë, ajo botoi librin e saj “Ego dhe mekanizmat e mbrojtjes”, një studim që hodhi themelet për fushën e psikologjisë së egos.
Gjatë kësaj kohe ajo themeloi gjithashtu Shkollën Hietzing, së bashku me Dorothy Burlingham dhe Eva Rosenfeld. Shkolla ishte një përpjekje për të krijuar një kurrikul arsimore më gjithëpërfshirëse të bazuar në parimet psikoanalitike.
Në vitin 1938, kur kërcënimi nazist u bë i paqëndrueshëm, ajo iku në Londër së bashku me të atin. Në vitin 1941, ajo formoi ‘Çerdhen e Luftës Hampstead’ e cila shërbeu si një program psikoanalitik dhe shtëpi për fëmijët e pastrehë.
Ajo botoi gjithashtu tre libra “Fëmijët e vegjël në kohë lufte” (1942), “Fëmijët pa familje” (1943) dhe “Lufta dhe fëmijët” (1943) bazuar në përvojat e saj në çerdhen e luftës.
Ajo themeloi “Kursin dhe Klinikën e Terapisë së Fëmijëve në Hampstead” dhe shërbeu si drejtoreshë e saj nga viti 1952 deri në vdekjen e saj.
Në vitin 1965, ajo botoi veprën e saj “Normaliteti dhe patologjia në fëmijëri”. Në të ajo shpjegoi hipotezën e saj se fëmijët kalojnë nëpër faza normale të zhvillimit, kundrejt të cilave mund të vlerësohen të gjithë dhe se kjo aftësi për t’u zhvilluar është komponenti kryesor i procesit diagnostik.
Më vonë në jetë, ajo vizitoi Fakultetin Juridik të Yale dhe zhvilloi kurse mbi krimin dhe efektin e tij në marrëdhëniet familjare. Në vitin 1973, ajo botoi “Përtej interesave më të mira të fëmijës” me Albert Solnit dhe Joseph Goldstein.
Ajo krijoi fushën e psikanalizës së fëmijëve dhe puna e saj kontribuoi shumë në kuptimin e psikologjisë së fëmijëve. Ajo vuri në dukje se simptomat e fëmijëve ndryshonin nga ato të të rriturve dhe shpesh lidheshin me fazat e zhvillimit.
Një nga veprat e saj më domethënëse të botuara është “Egoja dhe mekanizmat e mbrojtjes” në të cilën ajo përvijoi dhe zgjeroi teorinë e babait të saj për mekanizmat e mbrojtjes psikologjike.
Ajo vdiq më 9 tetor 1982 në Londër, Angli, në moshën 86-vjeçare.
