Shkruan Zef Ndreka
(PD, nuk është sot në garë për pushtet, por në garë me vetveten).
Vazhdon mbajtja peng e Partisë Demokratike. Me konfirmimin e Sali Berishës se do të rikandidojë përsëri për kryetar të PD-së, mbyllet çdo iluzion për një proces reflektimi e rinovimi brenda forcës më të madhe opozitare shqiptare.
Ky vendim bie hapur ndesh me pikën e statutit të PD-së, që ndalon rikandidimin e një kryetari që ka humbur zgjedhjet. Por në politikën e brendshme të kësaj partie, prej kohësh statuti është kthyer në një dokument formal, që përdoret vetëm kur u leverdis drejtuesve.
Në vend që humbjet të sillnin analizë, përgjegjësi dhe hapje ndaj figurave të reja, PD gjendet sërish në qarkun e mbyllur të një lidershipi që kërkon të mbijetojë përmes kontrollit të strukturave, jo përmes fitimit të besimit qytetar.
Berisha, me gjithë historinë e tij politike, duket se nuk pranon të ndahet nga drejtimi i partisë, edhe pse çdo zgjedhje e humbur e thellon krizën e legjitimitetit dhe e zvogëlon ndikimin e opozitës.
Kështu, PD nuk është sot në garë për pushtet, por në garë me vetveten, për të kuptuar nëse do të mbetet peng i së shkuarës apo do të ketë kurajën të lindë përsëri si forcë moderne, me ide, figura dhe frymë të re.
Përfundimisht, historia politike shqiptare do të gjykojë jo vetëm humbjet në zgjedhje, por edhe humbjen e mundësisë për t’u ringritur kur kishte nevojë kombi.
Deklarata dhe vendimi i sotëm i Sali Berishës, është një zhvillim që pritet të nxisë shumë debat brenda dhe jashtë Partisë Demokratike.
Në fakt, rikandidimi i tij për postin e kryetarit bie ndesh me pikën e statutit të PD-së, që përcakton se një drejtues që humb zgjedhjet duhet të tërhiqet për t’i hapur rrugë një procesi të ri reflektimi dhe rinovimi.
Megjithatë, praktika politike në PD prej vitesh ka treguar se normat statutore shpesh janë anashkaluar në funksion të vullnetit të një lideri që mban kontroll të plotë mbi strukturat dhe militantët.
Kandidimi i Berishës, në vend që të hapte garë reale për riorganizim, shihet nga shumë demokratë si vazhdim i mbajtjes peng të partisë, një përpjekje për ta ruajtur lidershipin personal, pavarësisht humbjeve elektorale dhe krizës së legjitimitetit.
Në këtë situatë, PD ndodhet përballë një zgjedhjeje thelbësore, të mbetet në logjikën e “liderit të përjetshëm”, që mbron trashëgiminë e vet, apo të ringrihet me frymë të re, për të qenë opozitë e besueshme dhe shpresë për ndryshim?
