Shkruan Albert Vataj
“Do të mësoni në rrugën e vështirë se në udhëtimin e gjatë të jetës, do të takoni shumë maska dhe më pak fytyra.» do të kumtonte, Luigi Pirandello.
Ka qenë gjithmonë e vështirë, në një botë të dominuar nga hipokrizia, në të cilën e njëjta histori ka kaluar gjithmonë në një kronikë aseptike të një përditshmërie dëshpëruese, në të cilën kufijtë midis së mirës dhe së keqes kanë qenë kryesisht të paqarta dhe në dorë te Moda e momentit, flasim për një problem që e ka pllakosur gjithmonë njeriun, ose më mirë, ata pak qenie njerëzore që ndihen të mbytur nga një ves që i përket vetëm llojit njerëzor dhe të cilit shpesh i japim dorëheqjes ose arratisemi duke kërkuar vetminë ose shoqërinë e atij një pakicë e vogël njerëzish që janë të përjashtuar prej tij. e hipokrizisë (nga greqishtja ὑποκρίνομαι “të pretendosh”,
Ypòkrisis ishte aktori dhe hipokrizia tregonte fiksionin e shfaqjes teatrale) flitet shumë pak, ndoshta edhe sot është një temë tabu sepse ka shumë njerëz që thonë se e urrejnë, edhe nëse e praktikojnë nga mëngjesi në mbrëmje.
Mund të marrësh frymë kudo.
Por pak flitet për të.
Me sa duket shumë; nuk është e pazakontë të dëgjosh njerëz që me krenari pohojnë se nuk janë hipokritë .
Facebook, kontejneri i lidhjeve që synojnë të lartësojnë edhe qeniet më të liga njerëzore me mendime të parapaketuara, në të cilat të gjithë duan të duken të sinqertë dhe të krenohen që kanë shumë armiq pikërisht për shkak të diversitetit të tyre të pretenduar dhe neverisë ndaj gënjeshtrës.
Pirandello do të kishte pasur shumë materiale në dispozicion, sot më shumë se dje, për të folur për maskat dhe hipokrizitë; do të kishte mjaftuar që ai të lëvizte nëpër shtëpinë e tij, për të qenë në gjendje të shkruante traktate të pafundme mbi ato maskime të veshura qëllimisht nga qeniet njerëzore, për të krijuar vullnetarisht burgje për veten e tij. Sikur të mos mjaftonin të gjithë kafazët e tjerë që projektuam për ta bërë jetën edhe më të vështirë se sa është.
Njeriut i pëlqen të ndërlikojë jetën e tij, të pretendojë se është ai që nuk është. Dhe e bën këtë duke përcjellë një imazh krejtësisht të ndryshëm nga ajo që ndjeni në të vërtetë. Dhe për çfarë arsye?
Përgjigja është e vetëkuptueshme. Në një botë hipokrite, për të marrë avantazhe, ose më thjesht për të lejuar që jeta juaj të rrjedhë pa probleme, pa lëkundje dhe kthesa të çdo lloji, duhet të pretendoni.
Dhe që kur je fëmijë të mësojnë si ta bësh. Ose më mirë. Ata ju thonë se gënjeshtra është “ mëkat”, por nëse thua atë që mendon në të vërtetë dhe nuk përputhet me atë mendim unik që ka karakterizuar çdo epokë historike, ata të vërsulen me njëmijë e një hakërri, me qëllim që të të bëjnë të mbyllësh gojën, ose të ëmbëlsojnë atë që është e hidhur, duke të kërkuar të flakësh tej atë fytyrë pa hezitim. Kështu ka qenë gjithmonë. Dhe fati i të jetuarit të vërtetë i ka rënë gjithmonë për hise; mendimtarëve, shkrimtarëve, filozofëve dhe poetëve, të cilët, thuajse gjithmonë të izoluar nga shoqëria e periudhës në të cilën ndodheshin, na lanë vepra të mëdha letrare-filozofike me shpresën se një ditë diçka do të ndryshonte. Por, dukshëm situata është e pashpresë dhe gjithë ai mund dhe sakrifica, shpërdorohen dhe injorohen, zhvlerësohet, hidhen, ose në rastin më të mirë përdoren si maska.
Nëse do të mund të riktheheshin ato fatlumë, ndoshta, do të merreshin me aktivitete më relaksuese, si kopshtari.
Dikush lexon, mediton dhe më pas jep dorëheqjen për të jetuar në heshtje duke ndjekur trendin e përgjithshëm të të bërit të një jete budallaqe dhe pa kuptim.
Është e kotë të përpiqesh ta kapërcesh atë. Një person jo hipokrit do të detyrohet të përballet me një ekzistencë jo pa ashpërsi dhe pengesa . Shpesh është i dënuar me vetminë.
Johipokriti është i rrezikshëm; ai arrin me vetë qenien e tij të thjeshtë dhe të vërtetë, përkushtues dhe të përkorë, të vërë në vështirësi serioze ata që ushqehen me gënjeshtra, ata që i nënshtrohen trysnisë së të qenit çfarë duhet, jo çfarë janë.
Është e kështillueshme që këtë person ta distanconi nga vetja dhe të vazhdoni të jetoni në qetësinë e lumtur të një jete të barabartë me atë të të tjerëve.
Të jesh ndryshe nuk është e përshtatshme.
Më mirë pretendoni.
Pranohet me gëzim të pretendosh se zotëron cilësi të mira, të mos thuash atë që mendon në të vërtetë dhe të mos marrësh qëndrim përballë padrejtësisë, nëse viktima nuk mund të na bëjë neve, punën tonë apo jetën tonë shoqërore ndonjë avantazh . Dhe ata që akuzohen për hipokrizi duan të mbrohen duke thënë se janë thjesht një person “diplomatik”. E çuditshme, megjithatë, që hipokriti është gjithmonë në gjendje të marrë mbrojtjen e më të fortëve dhe me vetëdije ngatërron diplomacinë thelbësore për një bashkëjetesë paqësore civile, me hipokrizinë.
Hipokriti është një person përgjithësisht pragmatik dhe oportunist, i cili e zvarrit me lodhje ekzistencën e tij për të kënaqur ata njerëz nga të cilët mund të marrë ndonjë favor. Nga arti i gënjeshtrës ai formësoi ekzistencën e tij. Ndonjëherë, një person thellësisht i pasigurt, i cili kërkon konsensus dhe përshtatet me mendimet e njerëzve të tjerë, vetëm sepse kanë frikë se mos pranohen, quhet hipokrit. Por në atë rast bëhet fjalë për një hipokrizi që dëmton vetëm vetveten, sepse të paaftë për të nxjerrë në pah brendësinë e tij apo për të pohuar idetë e veta, i shqetësuar vazhdimisht për pasojat që mund të rrjedhin prej saj, e asgjëson qenien e tyre.
Hipokrizia është e trishtueshme dhe na bën të vetëdijshëm për kalbësinë në botë.
Mund të marrësh frymë kudo, edhe kur je fëmijë të thonë çfarë duhet të thuash dhe çfarë duhet të mbash për vete. Nëse mendoni të kundërtën, do t’ju sjellë avantazhe. Dhe vetëm gjatë asaj që është periudha më magjepsëse e jetës, në të cilën rebeloheni dhe përpiqeni të afirmoni veten, në atë fazë të rritjes, e quajtur shpesh “moshë mosmirënjohëse “, ajo ndezje kalimtare e adoleshencës, në të cilën disa arrijnë të thonë atë që mendojnë në të vërtetë, ju mund të perceptoni atë, minimumin e autenticitetit që të çon në vendosjen e solidaritetit dhe marrëdhënieve të sinqerta. Gradualisht, si pa e kuptuar fare, kthehemi për të vlerësuar avantazhin tonë dhe mbizotërimi i individualizmit shoqërohet me hipokrizi.
Hipokrizia nuk është e vështirë të njihet. E shohim kudo. Thjesht duhet të ndezim televizorin, të shikojmë një talk-shoë të thjeshtë për disa minuta, ku njerëzit e paguar shumë nga ne, pretendojnë se shqetësohen për të tashmen dhe të ardhmen tonë. Ajo që duhet të bësh është të ndryshosh kanalin ose në rastin më të mirë, për të fikur përgjithmonë atë kontejner gënjeshtrash dhe manipulimi, në të cilin, minutat e heshtjes i kushtohen zisë, njerëzve që konsiderohen të rëndësishëm, duke harruar të gjithë ata që vuajnë çdo ditë për mbijetesë.
Hipokriti përpiqet të fshihet pas buzëqeshjeve dhe frazave false që synojnë të mbështesin në mënyrë eksplicite atë që masa do të donte të dëgjonte. Rasti i politikanëve të të gjitha kohërave është emblematik. Ai shpesh e injoron personin nga i cili nuk mund të përfitojë dhe lajkaton hapur ata që janë në pushtet, edhe nëse ai është thjesht një zëvendës i shefit të një dege zyre të rrënuar.
Hipokrizia është një bishë e shëmtuar dhe nënvlerësimi i saj është më keq. Nga ai ves lindin të tjerë po aq shkatërrues. Personit të drejtë për veten, i mungon ndjeshmëria dhe përpiqet të manipulojë të tjerët për të përfituar.
Pra, çfarë duhet bërë, përveç shmangies së hipokritëve, domethënë shumicës së njerëzimit?
Është e qartë se nuk ka përgjigje. Kam parë njerëz që sëmuren nga një bashkëjetesë e detyruar me njerëz hipokritë, të pranishëm në çdo ambient pune. Të sëmuresh nga qeniet e ulëta?
Le të mos jetë kurrë.
Tërheqja e vetes nga një mjedis negativ është zgjidhja e vetme, edhe nëse nuk është e lehtë. Të qeshësh në heshtje me jetët e tyre të rreme, është një qëndrim që do të bëhet i zakonshëm me kalimin e kohës. Është një sjellje mbrojtëse për të mbijetuar në një botë hipokrite. Rrethojeni veten në kohën e lirë të njerëzve të sinqertë, duke bërë një përzgjedhje të kujdesshme dhe shmangni konkurrencën me hipokritët. Ju rrezikoni të bëheni si ata, pa e ditur. Dhe mos e mashtroni veten se mund të ndryshoni një person. Nëse vëreni hipokrizinë e një shoku apo të njohuri, është më mirë të ikni shpejt. Edhe nëse duket se nuk ka treguar hipokrizi ndaj nesh. Herët a vonë do ta bëjë.
Hipokriti nuk ndryshon për një arsye shumë të thjeshtë: ai ka zgjedhur qëllimisht gënjeshtrën si një kurs veprimi të saktë dhe të dëshiruar sistematik . Dhe arsyet që e shtynë atë të vepronte në një mënyrë të caktuar nuk duhet të kenë rëndësi për ne. Do të quhej “të bësh mirë” ose hetim psikologjik për hir të tij.
Jeta është shumë e shkurtër për të humbur kohë me individë të tillë. Hipokriti gënjen, as veten e tij, nuk është në gjendje të lidhet me të tjerët me vërtetësi dhe ka një pamje shumë të ngushtë të botës. Mendja e tij e vogël është në gjendje të veprojë vetëm për lehtësi të vogla dhe interesa të pakta. Dhe ai jeton i burgosur në falsitetin e tij.
Hipokriti e vendos veten të parin, është një manipulues egoist, shpesh ziliqar dhe për këtë arsye të shmanget me kujdes. Kuptimi se shumica e qenieve njerëzore janë të tillë, hap rrugën drejt një udhe të re, larg gjithçkaje që mund të na bëjë të ndihemi keq.
Natyra njerëzore është e pabesë. Duhet ta kapërcejmë. Ka njerëz besnikë dhe të sinqertë. Por ato janë të pakta. Nëse mund të gjejmë ndonjë, më mirë në këtë mënyrë. Përndryshe asgjë nuk ndryshon. Ajo që ka rëndësi është të ndihesh mirë me veten edhe në bashkëjetesën e detyruar me qenie të papastra. Dhe kurrë mos pushoni së buzëqeshuri përballë një poshtërsie të tillë.
