Shkruan Veronike Shkreli Pepushaj
Zemër!
Zemër,sa je mbushë me mallë,
As oqeani ska aq ujë, me matë,
Sa të madhe e ruan mirësinë,
Brenda teje e mbështjedh n’gji.
E pastër e bardhë e madhe, magji,
E fortë e ndjeshme e ruan krenarinë,
E rëndë peshon, tek grami i treqintë,
Madhsia jote, deri nji grusht mbërrinë.
Dhe mbartë mbi vete gjithë atëçka,
Na merr për dore na perkdhel pa pra,
Na çon nëpë vende dhe pse nuk i prek,
Nga ajo dhomë, që ta bënë peshqesh.
Mos prishni mensinë, gëzimin e sajë,
Jo nuk guxoni, ta ngucni për kollaj,
Përndryshej, punë ke me i shtu vetit,
Se s’mund i ndahesh kurr më adetit.
Mos hyr në dhojë dogmash o mëkatar,
Mos ja prish qetsinë që në të ruan mallë,
Falja lirinë, që të jetojë në të sajën qetsi,
Bëje të lumtur, sa faj, kurr mos të ndijë.
