Poezi nga Veonikë Shkreli Pepushaj
T’luhatur…
E bukura kohë, rrjedhën e vazhdon,
Në shtratin e sajë të florinjtë,
Me ditët, na përkëdhelë qënien tonë,
Ç’do sekont e ka durimin, i numëron,
Dhe pse jetën e ka të gjatë, përjetë,
Kurrë rregullin se thyen, sikurse ne,
Me të udhëtojmë, na pranon shoqërin,
Jemi mosmirnjohës, vlerën nuk ja dimë,
I shtrijmë duart në mbrapsht e mbarë,
Asgjë nuk jemi, krejtësisht kusarë,
Të pa rregull e miradije, qënkemi sajuar,
Mendja hava, ziliqarë të betuar,
Se përndryshe rrotullohej n’dëshmi,
Në këtë mbretëreshë që nuk mban mëri,
Por e keqja, në llogari aty i mbetet,
Eshtë matëse e përkryer e vetvetes,
E çfarë po lëmë hiç se mendojmë,
Të keqen unit, ja kemi veshur gjithmonë,
Në vend të kokës, n’padi nje grimc hiç,
Kuj sja mbushë mendjen, me këtë dobiç.
