Shkruan Bona Mulaj Lluka
Kjo është Kisha e Vermoshit, që kushdo që është nisur për ta vizituar këtë zonë me guida apo vetëm, ka ndaluar së pari aty. Pranverés e vjeshtës me një livadh të madh përpara, mbushur me lule të verdha që ngjan si tapet, e dimrit bora e pashkelur, e në krye, ajo ishe e bukur mes alpeve të virgjëra.
Këtë radhë, jo pak më preu kënaqësinë e udhëtimit pamja që pashë.
Nga rruga Kisha nuk dukej më, po ndërtohej diçka para saj.
U afrova e megjithese ndertimi dukej që ishte diçka që kishte të bënte me kishën, pérseri asgjë s’më bënte të ndryshoja atë ndjesinë e keqe brenda vetes, se Kishés me asgjë nuk duhej ti zihej pamja, sepse me te eshte identifikuar qendra e Vermoshit.
Ai investim mund të jetë duke u bërë për diçka të bukur e madhështore, por unë si vizitore e shumë si unë, shkojmë atje për të parë gjithçka që është në harmoni ne natyrën, jo madhështinë e objekteve milionaeuroshe.
Ata e gëzofshin Kishën e re, po mua më lë shije të keqe zhdukja e identitetit.
