Shkruan Albert Vataj
“Sometimes distance is the quiet teacher of love”, (“Ka raste kur largësia mëson dashurinë pa fjalë, me durim dhe mungesë.”) shkruan Chamod Senevirathne. Në këtë fjali të thjeshtë fshihet një e vërtetë e thellë për natyrën e dashurisë njerëzore: largësia nuk është shkatërruese e saj, por shpesh është mësuesja më e mirë dhe sprova e zjarrit.
Kierkegaard, filozofi i madh danez, e shihte dashurinë jo si një ndjenjë kalimtare, por si një sakrificë dhe zgjedhje të vazhdueshme. Për të, dashuria provon forcën e saj, jo kur është e lehtë, por pikërisht në vështirësi, kur kërkon që zemra të bëhet më e duruar, më e vetëdijshme dhe më besnike. Largësia, në këtë kuptim, nuk është një dëm, por një provë e vlerës së saj.
Kur ndahemi nga dikush që e duam, shohim me një sy tjetër gjërat e vogla që dikur i merrnim të mirëqena: buzëqeshja që qëndron pezull në kujtesë, ngrohtësia e zërit që rikthehet në mendje, gjestet e vogla që tashmë marrin peshën e një kujtimi të shenjtë. Ashtu siç thoshte Marcel Proust: “Të kujtuarit e së shkuarës nuk është gjithmonë i vërtetë, por është gjithmonë i sinqertë.”
Pra, mungesa i jep kujtesës ngjyrën e ndjenjës, duke na treguar më shumë për atë që ndjejmë sesa për atë që ndodhi vërtet.
Khalil Gibran, në “Profeti”, na këshillon: “Le të ketë hapësirë në bashkimin tuaj, dhe le të fryjë erërat e qiellit midis jush.”
Ai e kuptonte se dashuria nuk është posedim, por një hapësirë e shenjtë ku secili rritet dhe lëviz i lirë. Largësia, pra, nuk është mungesë, por mundësi për të ndërtuar një dimension të ri të dashurisë, atë që nuk lidhet vetëm me praninë fizike, por me thellësinë e lidhjes shpirtërore.
Erich Fromm, në librin e tij të njohur Arti i Dashurisë, thoshte:
“Dashuria është veprim aktiv, jo një ndjenjë pasive. Dashuria qëndron në qëndrimin e njeriut, në fuqinë për të dashur.”
Kur dashuria vihet përballë largësisë, ajo bëhet një veprim i vetëdijshëm: të presësh, të kujtosh, të durosh, të mbetesh besnik. Në këtë proces, zemra nuk dobësohet, por stërvitet.
Antoine de Saint-Exupéry, autori i Princi i Vogël, e tha me një thjeshtësi të pavdekshme dhe vërtetësi të padyshueshme:
“Është koha që ke humbur për trëndafilin tënd, ajo që e bën atë kaq të rëndësishëm.”
E njëjta gjë ndodh edhe me dashurinë. Është kujdesi i vazhdueshëm, pritja dhe durimi, që e bëjnë të çmuar. Largësia nuk e dobëson dashurinë, përkundrazi, i jep asaj një hapësirë ku të rritet, të bëhet më e duruar, më e butë dhe më e vetëdijshme për vlerën e pranisë.
Largësia na mëson se dashuria nuk është thjesht pranësi trupash, por një lidhje shpirtrash. Ajo nuk matet me sa afër jemi fizikisht, por me sa thellë e mbajmë tjetrin në zemër. Nëse dashuria është e vërtetë, ajo jo vetëm që mbijeton në mungesë, por lulëzon në të.
Largësia, pra, është mësuese e heshtur e dashurisë: ajo na mëson të shohim vlerën e tjetrit, të rritemi në durim e butësi, dhe të kuptojmë se prania është gjithmonë një dhuratë, kurrë një e drejtë e sigurt.
