Shkruan Veronike Shkreli Pepushaj
Lakmitar…
Mister, brenda misterit, në jetë
E mërzitem me ty, deri në agoni.
Dhe pa zë, lëshon e ikën skajeve
Kurr s’pyt, nëse mund të t’mbrrij.
Tradhtare me vese, veten e sajdis
Folen e lë bosh, arratisesh dhe ik.
Ti prek, ti sheh, krejt je e pa besë
Bota dhe unë fjet ti punon si bletë.
Atë çka unë ndiej dhe kam dëshirë
Xhelozoj, mbas teje të mund të vij.
Por ti fluturimthi, si e marrë vrapon
Të të ndal, gjithçka mua m’mungon.
Pëveçse kur zbret, në ndonje’gosti
Jetoj pak çaste duke u kënaq me ty.
Duke e shijuar, aty mashtrimit tënd
Ti vrap humbesh, ik e ndërron vend.
Mandej i kthehem, botës së përdalë
Me ftyra të ngrysura, në faj e pa faj.
Mashtrimi i rritur, kalon deri n’banal
Pëlqimi i s’keqes, i kthyer n’skandal.
Kyrse ti i perkëdhel e ulesh gjunjazi
Edhe urren, falënderon e përmallesh.
E çfar sheh, i shmang e i qet caqeve
Buzëqeshë, e largimin jep peshqesh.
Magjistare e bukur, o tradhti e shpejt
Ti të mban gjallë edhe të jep shpresë.
Lozonjare e mirë, qeshë e ç’përqeshë
Lakmitar n’ty mbes e je përmbi mbret.
