Shkruan Veronike Shkreli Pepushaj
E zhgërryen…
Lindur n’gjirin e ngrohtë, po në skut
të varfërisë
Një grimcëz gëzimi zbriti n’dorë t’mumdimit
Shpresuan se jeta kap t’përpjetën
Vështirësinë, e veshë guximi.
Rrënojat e pakapërdishme t’vulgaritetit njerzorë
Kërcenin këmba-dorë me gangsterizmim idjot
Si molekul t’sëmur poshtë shalës ndenjur, e shihnin dinjitetin njerzor
T’pa cipët e shekullit t’rrënuar.
Pasi u pa n’gërmim tek rrënjet e fillit, që jetësoi mediokër
Mbërrinë e mbinë si kërpullat helmuese, në bahçen tonë si takëm
Çnjerëzorja bër grumbull, u formu njeri
Kjo kërmë që lëvizte skajeve si ligësi.
Vringllimat t’ngjethin t’paduruashmën
Të na mburret, një mendje rrenaxhesh trillimesh.
E shohim si mundet, n’dredhina me sundu përçart mendimi
E zhgërryen dritën, e shpirtit të paqtë.
