Shkruan Ndoc M. Shaben
Karli III, pasi ishte Duka i Parmës dhe Piacenzës për 4 vjet, ishte Mbret i Napolit dhe më pas edhe i Sicilisë, nga 1735 deri në 1759. Në atë vit ai u bë sovran i Spanjës dhe mbeti i tillë deri në vdekjen e tij, e cila ndodhi në 1788. Përveç përpjekjeve për reforma ekonomike, fiskale dhe ligjore, sovrani i dha shtysë krijimit të veprave luksoze arkitekturore, me synimin për ta shndërruar Napolin në një qytet vezullues ndërkombëtar. Në 1737, ai ndërtoi – në vetëm 7 muaj – teatrin që mban emrin e tij: Real Teatro San Carlo. Ai ndërtoi pallatet e Portici dhe Capodimonte. Në 1751, ai vendosi të porosiste një rezidencë mbretërore të mrekullueshme në Caserta. Detyra iu dha arkitektit Luigi Vanvitelli, i njëjti që projektoi edhe Foro Carolino në Napoli, Piazza Dante aktuale.
Carlo favorizoi aktivitetin arkeologjik të sapolindur në Campania. Falë interesimit të tij, rrënojat e Herculaneum, Pompeii dhe Stabia dolën në dritë duke filluar nga 1738.
Pasi u bë mbret i Spanjës, Karli vazhdoi të mishëronte një model të një sovrani të ndritur, duke u përpjekur të modernizonte shoqërinë dhe ekonominë spanjolle, duke u bërë thirrje mendjeve më të mira të momentit për të bashkëpunuar, të përzgjedhur mbi të gjitha nga fisnikëria e vogël e vendit. I përqendruar në politikën e reformave të brendshme, ai nuk ishte aq i zgjuar në politikën e jashtme. Në fund të Luftës Shtatëvjeçare, ai lidhi një aleancë me Francën, kundër Anglisë. Por gjërat nuk shkuan mirë. Me Paqen e Parisit, Spanja humbi Florida, ndaj Amerikës.
Një kuriozitet: Charles III ishte përgjegjës për adoptimin e ngjyrave të kuqe dhe të artë për flamurin spanjoll, të huazuar nga ai i marinës së mbretërisë.
Teksti: CroniStoria
