Shkruan Mira Ukcenaj
Vjeshta…
Vjeshta ka gjithmonë atë qetësinë e vet të mençur.
Lumenjtë rrjedhin ngadalë, sikur tregojnë historitë e gjetheve që bien mbi ta.
Era i përzien aromat e lagështa me kujtime, dhe qielli gri nuk është i trishtuar
thjesht më i thellë, më i vërtetë.
Pikat e shiut bien si mendime që kërkojnë vendin e tyre,
dhe çdo hap mbi rrugën e lagur më kujton se jam ende këtu,
duke ecur mes ndryshimit, mes ciklit të natyrës që kurrë nuk ndalet.
Edhe kur gjithçka duket e heshtur e zbehtë,
jeta vazhdon të pulsojë nën këtë qetësi.
Çdo ditë është një dhuratë
si një dritë e fshehur pas reve, që pret të shihet nga sytë që dinë të shohin
