Shkruan Veronike Shkreli Pepushaj
Shijoje…
Ngi jam, s’po dua me ditë përtej,
Mbetesh gjithmonë siç ishe dhe je,
Vashdo atë fill deri n’fund mos e lër,
Mbushur plot, me potencë n’potere.
Atë moment, kokën që ktheva pas,
Ç’ka pashë që atëherë qe bollshëm,
E pse me zor bindjen e binda t’shohë,
Rrugën që çon pluhur dhe e dreqosur.
Në hendek t’sajuar, kufi n’kapërcyell
Mbete i kapur, djallëzor peng brejtës,
Shijoje kënaqësinë që fitove si grykës
Gëzo dhuratën, peshqesh bërë vetes.
Mendsia ime e lirë, ska cak n’rrugëtim,
E gëzon shpirti atë që i vjen natyrshëm,
Ashtu si foshnja n’prehërin e nënës vjen
Në derën e jetës, më përcjellë oksigjen!
Mjaftueshëm jam e kam, dorën e paqtë,
Në këtë jetë me u gëzu me atë që mbajë.
Brenda, zemra qeshë po me vetë shpirtin
Mbartë atë t’lume, të shtegtimit mbi urti.
